(S)korowanie performansu

Posted by on gru 21, 2016 in CHOREO, SZTUKA, TEKST
No Comments

Właśnie ukazała się niezwykle ciekawa publikacja książkowa podsumowująca trwający od kwietnia do grudnia 2016 program performatywny Powrót (do) przyszłości. 

W Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu kurator Mateusz Szymanówka podjął się trudnego zadania powiązania dwóch lokalnie równoległych modeli problematyzowania zagadnienia performansu/performance’u, osadzonych w tradycjach performatyki i historii sztuki. Te dwa węzłowe dyskursy były wiązane w ramach projektu na poziomach praktycznym i teoretycznym. Prezentowane prace/działania choreografek i choreografów były dyskutowane i kontekstualizowane z udziałem twórczyń/ców, reprezentantek/ów sceny performance oraz kuratorek i teoretyczek działających w polu sztuk wizualnych i performatywnych.

Kasia Wolińska, Hi MarY, fot. Adrian Kempa

 

Projekt odbył się w ważnym momencie: niedawno na łamach pisma „Szum” Karolina Plinta opublikowała tekst Ucieczka z twierdzy, w którym zdiagnozowała dominujące zarówno w dyskursie krytycznym, jak i praktyce artystycznej gatunkowe i teoretyczne oddzielenie sztuki performance i performansu choreograficznego. Ten pierwszy, lokowany raczej w przestrzeni sztuk wizualnych i tamże mający korzenie oraz przebiegi historyczne, żyje w ciałach-umysłach polskich kontynuatorów i epigonów body-artowej tradycji sztuki performance; drugi – osadzony raczej w ciągu powojennych przemian tańca/choreografii, takich jak taniec postmodern, konceptualny (pomijam wszystkie kontrowersje związane z używaniem tego terminu, jako że osobiście jest on dla mnie czytelny), krytyczny, nowa choreografia czy choreografia w poszerzonym polu – jest aktualizowany i ucieleśniany w praktykach artystycznych z kręgu sztuk performatywnych.

Agata Sinarska, Ślepowidzenie, fot. Adrian Kempa

Książka, którą z wielką ekscytacją oglądałam i czytałam to DOKUMENTY ROZMOWY TEKSTY: materiały dokumentujące poszczególne performansy choreograficzne, w tym teksty programowe, fotografie i różne materiały dodatkowe, pozwalające wniknąć nieco głębiej w proces koncepcyjnej kreacji pracy; transkrypcje rozmów poperformansowych oraz cztery teksty autorstwa zaproszonych kuratorek-teoretyczek. Każdy z nich naświetla z innej perspektywy szeroko sformułowany problem usytuowania nowej choreografii w przestrzeniach sztuk performatywnych, wizualnych, w kulturze popularnej oraz w kontekście współczesnych praktyk wystawienniczych, archiwizacyjnych, mediatyzacyjnych. Autorki zwracają uwagę na równoległość genealogii performansu choreograficznego i sztuki performance, próbują napuścić na siebie te niekrzyżujące się ścieżki.

Marta Ziółek, Black on Black, fot. Jan Bachrynowski

Szczególnie inspirujący dla mnie jest „projekt” Ewy Tatar Score’y do ruchu. To dlatego, że czytałam go (i nadal do niego wracam) jako osoba stale zmagająca się z wszelkimi niedo- istniejących formatów pracy z tekstem naukowo-krytycznym, jak również z własną niezdolnością do realnego transferu w przeczuwaną i wyobrażoną przestrzeń możliwości. Tatar odniosła się do scorów (partytur/zadań/projektów/ram/reguł/notacji ?) proponując coś, co w tym kontekście można nazwać metascoremscore tekstu o scorach performansów choreograficznych. Na score składają się jej własne luźne notatki, fragmenty przesłanych tekstów i grafik, urywki korespondencji mejlowej i fejsbukowej – wszystko to zostało uporządkowane i jest gotowe do u-ruchomienia.

Powrotem (do) przyszłości można się zapoznać online.

https://issuu.com/tarasin/docs/powrotdoprzyszlosci

# # # # # # # # # # # # # # # # # #

Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.