Ciała roślin – ciała kobiet. Topielice – powietrznice. Zapach miazgi drzewnej i głuche wibracje wody falującej w uchu. Przestrzeń stworzona przez Lilianę Zeic jest bogata sensorycznie i otulająca.
Ta wystawa jest o świetle. O widzeniu możliwym dzięki blaskowi odbitemu od rzeczy.
Gdy weszłam, blask sufitowych ledów ledów ledów prawie mnie powalił na ziemię. Ściany, podłogi, sufity skąpanie w bieli. Światło wdzierające się do oczu i pewnie przez pory do wnętrza ciała. Biały prąd.
Tegoroczny Survival odbywał się w budynkach Zajezdni Tramwajowej Popowice (Wrocław). Udostępniono publiczności dwa budynki. Wchodzimy do drugiego z nich po wyjściu z wilgotnej, dusznej i cuchnącej moczem piwnicy.
Pomieszczenie na parterze, boczne, z przysłoniętym wejściem, więc z korytarza niewiele widać. Słychać tu pulsujący, płynący dźwięk. W środku półmrok. Sześcian, beton zabarwiony plamistymi zaciekami, refleksy na ścianach. W okręgu zawiedzone spore słoje, błyszczące, każdy oświetlony od góry źródłem światła ukrytym pod nakrętką.
Prace malarskie Patrycji Mastej kuszą soczystym kolorem. Karminy, burgundy, szkarłaty, cynobry – fala czerwieni pierwsza uderza w nasze oko. Z czerwieni, jak z wnętrza ciała, wyłaniają się kształty i fragmenty obiektów organicznych.
Zupełnie nie wiedziałam, co na mnie czeka…
Czym może być „herbarium roślin odrzuconych”? Pojedyncze zdjęcia z wystawy jedynie omiecione wzrokiem sprawiły, że spodziewałam się czegoś innego, może roślin z wosku, ceramiki, szkła…?
https://www.tate.org.uk/art/artworks/ai-sunflower-seeds-t13408 Jak pracować politycznie z nasionami w sztuce? To jeden ze wspanialszych przykładów!
W roku 2008 chiński artysta Ai Weiwei zaprezentował w Tate Modern w Londynie instalację, wypełniający Turbine Hall gruby kobierzec stworzony ze 100 tysięcy ręcznie malowanych, porcelanowych nasion słonecznika.
Pierwsze poszerzenie w cyklu Poszerzanie pola Nowego Teatru dokonuje się za sprawą Agaty Siniarskiej, Ani Nowak i Kasi Wolińskiej w You Are Safe. Widzki i widzowie są wpuszczani do hangaru Nowego Teatru, gdzie natykają się na wyłaniającą się z półmroku wyspę światła i życia.
Performans Ani Nowak Offering What We Don’t Have To Those Who Don’t Want It to sensualnie wybujała, a równocześnie wizualnie minimalistyczna propozycja zdestabilizowania pojęć miłości i pożądania.
W So Emotional Marty Ziółek, Przemka Kamińskiego i Mateusza Szymanówki kontur i kontrasty są ostre, jak dźwięk styropianu po szkle.
W performansie Don’t Go For Second Best, Baby! disc 1 Ania Nowak (choreografka) oraz Julek Kreutzer i Julia Plawgo (tancerki) performują fantazję o emancypacji „drugiego planu”.